Hej Kochani! Dzisiaj
pierwsza część zdjęć z Shaolin - całość podzieliłam na trzy osobne
posty, przez wzgląd na sporą ilość fotografii, które chciałam Wam
pokazać, ale też dlatego, że w każdym z nich skupię się na innych
treściach do przekazania - w pierwszym (dzisiejszym) opowiem Wam czemu
to miejsce jest nierozerwalnie związane z chińskimi sztukami walki, skąd
one się tu wzięły; w drugim przybliżę techniki walki shaolińskiego wushu, a w ostatnim opowiem o duchowym aspekcie, który jest nie mniej
istotny niż siła fizyczna.
Kung-fu (z jęz. chiń. 功夫, Gōngfu) – w języku chińskim oznacza osiągnięcie wysokiego poziomu umiejętności w jakiejś dziedzinie. Natomiast zbiorowym określeniem wszystkich odmian chińskiej sztuki walki jest wushu. Za pośrednictwem środków masowego przekazu doszło do pewnego zniekształcenia, polegającego na odejściu od pierwowzoru językowego i upowszechnienia w większości krajów świata zwrotu kung fu właśnie na oznaczenie chińskich sztuk walki.
W burzliwej historii Chin shaolińskie Kung Fu również przechodziło wiele przeobrażeń zanim przybrało dzisiejszą postać. Kolejne pokolenia mnichów sprawiły, iż obecnie zawiera ono w sobie niemal wszystkie możliwe techniki walki. A jak to się zaczęło?
Buddyjski klasztor Shaolin leży w prowincji Henan, u podnóża góry Shao Shi. W 527 r. n. e. przybył do Shaolin indyjski mnich Bodhidharma, aby głosić nauki buddyzmu. Był też biegły w indyjskich sztukach walki bronią.
Podczas swojego pobytu w klasztorze opracował specjalne grupy ćwiczeń, które miały wzmocnić słabą kondycję fizyczną mnichów. To właśnie dzięki tym ćwiczeniom rozwinęły się w późniejszym czasie tak słynne sztuki walki mnichów z Shaolin.
W VII wieku nadzwyczajne umiejętności mnichów były już
szeroko znane w całych Chinach. Do klasztoru zaczęli przybywać mistrzowie
innych szkół, aby uczyć się od mnichów ich systemów walki. Z kolei oni sami
również uczyli mnichów swoich technik.
Z upływem czasu rosła ilość stylów uprawianych na terenie klasztoru. Powstawało też wiele nowych, jednak opartych o nauki ze świątyni Shaolin, które rozprzestrzeniły się po całych Chinach. Część mistrzów pozostała jednak przy praktykowaniu starych technik, nazywając je po prostu stylem Shaolin (Shaolin Chuan).
Surowe zasady i ciężki trening połączony z odpowiednią medytacją pozwoliły adeptom osiągnąć ponadprzeciętne możliwości bojowe i zdrowotne. Z przekazów historycznych wiadomo, że mnisi skutecznie wykorzystywali swoje kung fu w obronie kraju i pokrzywdzonych.
W latach 70. XX wieku kung-fu zostało spopularyzowane (najpierw w USA) przez Bruce'a Lee (np. filmy Droga smoka, Wejście smoka, Wściekłe pięści). Oprócz wielu filmów fabularnych nakręcono również serial telewizyjny pod tytułem Kung-fu. Z czasem trudno było oddzielić sztuki walki od sportów walki, a słowo Shaolin-Gongfu (Gōngfu, Szaolin Kung-fu) używano na określenie sztuki walki klasztoru Szaolin.
